Konieczność udania się na wizytę do ginekologa dla większości kobiet wiąże się z silnym stresem. Doświadczają go najbardziej dziewczęta lub młode kobiety, które muszą tam pójść po raz pierwszy.
Kiedy bezwzględnie należy wybrać się na badanie ginekologiczne? Wówczas, gdy mamy do czynienia ze zbyt wczesnymi lub zbyt opóźnionymi objawami dojrzewania, nieregularnymi (zbyt częstymi albo zbyt obfitymi) miesiączkami, silnymi bólami menstruacyjnymi lub ogólnie silnymi bólami podbrzusza. Nie należy lekceważyć żadnych niepokojących symptomów i jak najszybciej skonsultować je z lekarzem.
Standardowa wizyta u ginekologa składa się z kilku elementów:
– wywiadu (rozmowy z lekarzem, podczas której dowiaduje się on od pacjentki o jej pierwszej miesiączce, o długości cyklu, kiedy miała ostatnia miesiączkę, na jakie choroby cierpiała itp.), – prośby o rozebranie się (od pasa w dół) i zajęcia miejsca na (tak nie lubianym przez kobiety) fotelu ginekologicznym, – badania zasadniczego, – końcowej rozmowy (wypisania skierowań na dodatkowe badania, wypisanie recept, porady lekarskiej, wyznaczeniu daty kolejnej wizyty).
Warto oswajać już nastoletnie dziewczęta z koniecznością odbywania regularnych badań u ginekologa, który z pewnością wykona w przyszłości badanie USG. Znajomość własnego ciała i jego funkcjonowania, obserwowania go i właściwej higieny, może w przyszłości uchronić je przed ciężkimi chorobami kobiecymi. Nauczmy młode damy, jak samodzielnie badać piersi, jak obserwować własny cykl miesiączkowy, a w nim czas płodny i niepłodny, zaprowadźmy do zaufanego ginekologa. Jednym słowem: wprowadźmy je w tajniki bycia kobietą.
Kilka słów o miesiączce
Dojrzewanie płciowe u każdej dziewczynki przebiega inaczej. Jednak jest kilka cech wspólnych: – w wieku 11 – 13 lat pojawia się owłosienie łonowe, – w tym samym czasie rozwijają się piersi, – dziewczynki w tym wieku bardzo szybko rosną, a ich kształty się zaokrąglają.
Pierwsza miesiączka może pojawić się pomiędzy 10 a 15 rokiem życia. Czasem od samego początku jest to normalne krwawienie trwające 5 – 7 dni, ale czasem ma charakter skąpego plamienia.
Podczas miesiączki następuje złuszczenie błony śluzowej macicy i komórek nabłonka pochwy, które razem z krwią wydostają się na zewnątrz organizmu kobiety. Co cztery tygodnie bowiem dojrzała komórka jajowa (czasem dwie lub więcej) opuszcza jajnik i wędruje jajowodem do macicy. Jeśli w tym czasie nie dojdzie do zapłodnienia, po około dwóch tygodniach od owulacji (uwolnienia się dojrzałej komórki jajowej z jajnika) pojawia się miesiączka (menstruacja).
Regularność cyklu ustala się zazwyczaj dopiero po 2 – 3 latach od pierwszej miesiączki. Długość całego cyklu miesiączkowego liczy się od pierwszego dnia krwawienia (najłatwiejszy do zauważenia) do ostatniego, który poprzedza kolejną miesiączkę. Jeśli więc lekarz pyta nas o datę ostatniej miesiączki, należy podać właśnie pierwszy dzień ostatniego krwawienia.
Tuż przed samą miesiączką wiele kobiet odczuwa pewne dolegliwości (napięcie brzucha, bóle głowy, obrzmienia piersi, napięcie nerwowe, zmienność nastrojów). Objawy te nazwano zespołem napięcia przedmiesiączkowego (PSM – Premenstrual Syndrome).
Znaczna część kobiet, zwłaszcza tych, które jeszcze nie urodziły dzieci, miewa bolesne miesiączki. Powodują je silne skurcze naczyń krwionośnych w okolicach macicy. Jeśli nie pomagają w opanowaniu bólu ciepłe (nie gorące) kąpiele, sen czy napary z ziół, można zażyć takie środki, jak No-Spa, Ibum, Ibuprom, czy Nurofen.